|
|
| Odbiornik Telefunken Stradivari 776Wu - widok z przodu | |
|
|
| Odbiornik Telefunken Stradivari 776Wu - widok z tyłu na chassis | Odbiornik Telefunken Stradivari 776Wu - widok chassis z tyłu |
|
|
| Odbiornik Telefunken Stradivari 776Wu - widok chassis z przodu | Odbiornik Telefunken Stradivari 776Wu - widok chassis od spodu |
Telefunken Stradivari 776Wu to wyższej klasy odbiornik superheterodynowy produkowany w Polsce przez firmę Telefunken w sezonie 1937/38. Jest to trzyzakresowy, siedmioobwodowy super ze wskaźnikiem dostrojenia. Odbiornik zamknięty jest w drewnianej skrzynce o wymiarach 63cm x 27cm x 33cm (szerokość, głębokość, wysokość ). Skrzynka ma prosty, prostopadłościenny kształt, typowy dla późniejszych odbiorników tej firmy. Po prawej stronie skrzynki znajduje się głośnik, po lewej skala. Taki nietypowy, odwrócony układ był typowy dla polskiego Telefunkena, i gdzie indziej rzadko spotykany. Pomiędzy skalą a głośnikiem, na środku przedniej ścianki odbiornika umieszczone zostało magiczne oko, w metalowej chromowanej otoczce. Poniżej znajdują się trzy podwójne gałki - lewe pokrętło zewnętrzne służy do zmiany zakresów, wewnętrzne to regulacja selektywności, środkowe zewnętrzne służy do strojenia odbiornika, wewnętrzne do całkowitego wyciszenia. Pokrętła po prawej stronie odpowiadają za barwę tonu (zewnętrzne) i głośność (wewnętrzne).
Układ elektryczny odbiornika jest średnio skomplikowany. Sygnał z anteny przez przełącznik antena zewnętrzna/antena świetlna trafia do obwodów wejściowych. Dla fal średnich i długich obwody wejściowe mają postać dwuobwodowego filtru pasmowego z indukcyjnym sprzężeniem z anteną, dla fal krótkich jest to pojedynczy obwód rezonansowy, sprzężony z anteną pojemnościowo przez kondensator 25pF. Napięcie ARW doprowadzone jest do obwodów wejściowych dla wszystkich zakresów, uwzględniając fale krótkie. Generator heterodyny jest bardzo typowy - w układzie Meissnera wykorzystujący siatkę pierwszą i drugą oktody CK1. Cewki heterodyny są w typowy dla Telefunkena sposób połączone szeregowo, przy zmianie zakresu niepotrzebne są zwierane.
Sygnał p.cz. z anody mieszacza przechodzi przez dwuobwodowy filtr pasmowy i steruje siatką wzmacniacza p.cz. wykorzystującego selektodę CF3. W anodzie wzmacniacza również znajduje się dwuobwodowy filtr pasmowy. Do detekcji służy duodioda CB2, jedna z diod jest detektorem ARW dla mieszacza, druga detektorem dźwięku i detektorem ARW dla wzmacniacza p.cz.. Sygnał małej częstotliwości wzmacniany jest wstępnie w triodzie lampy C/EM2 będącej również wskaźnikiem dostrojenia.
Wzmocniony sygnał m.cz. z anody lampy C/EM2 przechodzi przez filtr antyzakłóceniowy 9kHz w postaci równoległego obwodu rezonansowego, eliminujący ewentualną nośną sąsiedniego nadajnika, oraz układ regulacji barwy dźwięku, który może tłumić wyższe częstotliwości z sygnału m.cz.. Ponieważ punkt pracy części wskaźnikowej lampy C/EM2 wpływa na pracę jej części triodowej to do jego regulacji służy specjalny potencjometr o wartości 1200Ω regulujący napięcie siatki wskaźnika. Jego ustawienie musi być kompromisem pomiędzy czułością i jasnością wskaźnika z jednej strony a jakością sygnału m.cz. z drugiej.
Wzmacniacz głośnikowy jest konwencjonalny - pracuje w klasie A z pentodą CL4 w układzie z automatycznym minusem i obciążeniem transformatorowym. Wzmacniacz m.cz. może być objęty ujemnym sprzężeniem zwrotnym do katody lampy C/EM2, sprzężenie to jest wyłączane przełącznikiem znajdującym się na tylnej ściance chassis odbiornika. Do odbiornika można dołączyć zewnętrzny głośnik wysokoomowy (z transformatorem).
Zasilacz odbiornika jest typowy dla układów uniwersalnych - jeden z przewodów zasilających podłączony jest bezpośrednio do masy, drugi zasila układ. Włókna żarzenia wszystkich lamp są połączone szeregowo, wraz z żarówkami oświetlającymi skalę i urdoksem EUVI stabilizującym prąd żarzenia. Wejściowe napięcie zmienne prostowane jest jednopołówkowo za pomocą diody CY1, przy zasilaniu prądem stałym można ją zastąpić zworą.